Ik moet mijn Pyramide afbouwen

Het afgelopen jaar heb ik wel heel erg hard gewerkt. Ik ben altijd al een harde werker geweest maar 2023 was echt extreem. Met het opzetten van het nieuwe college en mijn zeer drukke praktijk was er niet veel ruimte meer over voor mij. Nu had ik wel een zeer verstandige stap gezet, al zeg ik het zelf: omdat de wachttijd zo erg opliep dat ik er stress van kreeg, werkt er sinds begin 2023 een zeer fijne en gedegen collega bij mij in de praktijk. Maar ondanks dat, bleef ik werken en werken.

Zelfs op onze vakantie in Mexico was de laptop mee. In oktober voelde ik aan alles dat dit niet zo door kon gaan. Ik was een aantal dagen weg met mijn gezin en de dag dat we terugreden werd ik behoorlijk ziek. En wat schoot er door mijn hoofd: ik mag alleen maar rusten als ik ziek ben.

Dat is dus echt een zeer foute overtuiging… En dan zit er uiteraard maar één ding op en dat is een afspraak voor een sessie voor jezelf maken. En ondanks dat ik weet hoe sessies gaan, hoe fijn het is om oude stukken los te laten, is het echt niet zo dat ik altijd met zeer veel plezier op de cliënten stoel plaats neem. Soms is het gewoon heavy shit waar je doorheen mag gaan. En ik weet: het is nooit zo erg als dat het ooit was. Het is allang voorbij, maar dat ben je ergens vergeten.

Dus daar lig ik. Zodra we beginnen heb ik het gevoel dat ik een man ben en ik ben een Pyramide aan het bouwen. Het gevoel in een andere tijd en een andere plaats te zijn blijft zeer, zeer vreemd. Onze hersenen vinden daar altijd wat van. De stemmen in mijn hoofd hebben dus ook nu echt wel weer wat te zeggen, maar ja die Pyramide, die moet gewoon af. Ik ben de leider van de bouw en op een gegeven moment lukt het mijn mannen niet goed om een zeer groot stuk steen op zijn plek te krijgen. Ik loop naar boven en zet mijn schouders eronder en daarna val ik met steen en al de Pyramide in. Ik lig eronder. Ja en dan komt het, ik weet uiteraard precies wat mijn collega nu gaat zeggen, namelijk dat ik dood ben. Maar dat weiger ik, dus ik schreeuw heel hard en boos, voordat ze maar iets kan zeggen ‘EN IK BEN NIET DOOD!!!!!!’

‘Oké,’ zegt ze, ‘ga dan maar verder bouwen.’ En ik ben heel druk bezig, loop naar boven, steen op mijn schouders en val naar beneden. Dit blijf ik maar doen. Na een aantal minuten vraagt ze ‘Lukt het met bouwen?’
Nee tuurlijk niet, maar hé, ik ben niet dood! Dus ik bouw verder. Na weer een aantal minuten krijg ik opnieuw de vraag of het lukt met bouwen. Nou, ik werd alleen maar bozer, want die Pyramide moest en zou af. Wat maakt dan dat het af moet, is de vraag. ‘De farao zegt dat hij binnenkort dood gaat.’
Alleen… hij heeft nog twintig jaar geleefd na deze val en mijn dood…
Eindelijk kon ik stoppen met bouwen. Wat een ongelofelijke rust…

Het blijft een vreemde gewaarwording om in zo’n andere tijd en totaal andere setting te zijn. Er zijn verschillende visies over hoe dat het nou zit met andere en eerdere levens. Feit is dat wij veel meer zijn dan alleen onze huidige persoonlijkheid. Maar als iemand tegen mij zegt ‘ik leef maar één keer’, dan geef ik deze persoon groot gelijk. Je huidige persoonlijkheid leeft ook maar één keer. Ik ben echt maar één keer Marlies. Maar blijkbaar ben ik ook ooit heel druk geweest met het bouwen van een Pyramide en heb mij zeer schuldig gevoeld dat ik deze niet af kon maken. Het maakte dat ik in het nu bijna niet meer kon stoppen met werken. Na de opluchting dat ik mocht stoppen met bouwen is ook de rust teruggekeerd in mijn leven van nu. Ik werk nog steeds hard, maar kan ook weer heerlijk genieten van de rust.